Als er op school een opstel gemaakt moet worden, kan ze haar geluk niet op. En krijgt Lammy Vriesinga een schriftje mee naar huis, met nog wat lege pagina’s, dan bedenkt ze onderweg al hoe ze die zal vullen met miniverhaaltjes. Op haar verjaardag pakt ze het liefst schriften uit en het eerste leesboekje op de lagere school, vormt de aanleiding tot een levenslang lidmaatschap van de openbare bibliotheek. Wie schrijft, die leest, aldus Lammy.
Later ga ik ook boeken schrijven, besluit Lammy. Aangezien iedereen zegt dat daar geen droog brood mee valt te verdienen en Lammy opgroeit met het motto dat een mens zich vooral nuttig moet maken en anderen tot zegen moet zijn, sneeuwt die ambitie onder in “andere leuke dingen”. Toch blijft ze schrijven. Ze wint prijzen met haar verhalen en soms ook met een gedicht. ‘Dat smaakt naar meer,’ volgens een juryvoorzitter. Voor Lammy een stimulans om haar droom een zetje te geven. Ze wordt ontdekt als columnist en haar vertellingen krijgen een plek in verhalenbundels. Lammy was tot enkele jaren geleden werkzaam binnen de GGZ. Een wereld waarin bijzondere verhalen voor het oprapen liggen. En hoewel zij zichzelf vooral een verhalenverteller noemt, geeft ze in 2016 gehoor aan de vraag: waarom geen roman?
Vier jaar later presenteert Lammy op schrikkeldag in de centrale bibliotheek van Hoorn haar debuut: Vergiskind.
Lammy heeft de smaak te pakken en werkt aan haar tweede manuscript.
Want, zoals ze zelf zegt: ‘Spreken is zilver, Schrijven is goud.’
Publicaties bij GP:
- Vergiskind (2020)
- Vijfentwintig Obsessies (2016)
- Het Gebaar (2015)
- Rivierstenen (2015)
