Met Liefde, bedvogelen en andere treurnis debuteert Krista Middel als dichter. In heldere taal schrijft zij over de liefde en het leven. Over bloedrode bieten in familiesoep, een brief aan een spannende minnaar en het geheim van een vergeten witte tandenborstel.
Krista Middel (Groningen, 1967) is schrijver, dichter en docent creatief schrijven. Meerdere verhalen en gedichten van haar hand zijn gepubliceerd in verschillende bundels. Het gedicht Dode vader is eerder verschenen in de bundel Goudlicht en avondschijn van de Turing Foundation.
De dieren van het Wilde Bos weten niet wat er gebeurt als Ilse de reusachtige slak het bos inkruipt. Ze heeft haar familie verlaten en is op zoek naar een deel van het bos waar ze niemand in de weg zit. Ze is zo groot dat dieren over haar struikelen en zich bezeren. Insecten kleven aan haar slijmspoor vast en ze schuift zelfs een cocon van een blad. Als ze dan wil uitrusten voor de deur van de familie Mestkever, die hierdoor hun mestballen niet in hun huis kunnen slepen, is de maat vol. Ilse moet weg.
Als haar slakkenhuis wordt gestolen, kan Ilse geen kant op. Zonder de bescherming van haar huis is ze niet opgewassen tegen de warme zon. De hulp van Kabouter Speurneus wordt ingeroepen. Lost hij de zaak van het verdwenen huisje op tijd op?
Allard heeft alles wat hij zich kan wensen. Toch verveelt hij zich. Behalve zijn spelcomputer heeft hij geen vrienden en zijn ouders hebben het te druk met hun advocatenkantoor. Zelfs de au pair, uit Rusland, heeft geen aandacht voor hem. Hij wil graag een held zijn, dan hoeft hij de pestkoppen uit zijn klas niet meer te zien. Als hij op de kermis een bijzondere zuurstok krijgt, wordt alles anders.
Allard en de magische zuurstok, een verhaal om over na te denken
In Naburia woont de Koninklijke tweeling Najib en Nadja. Najib wil wetenschapper worden in plaats van koning, terwijl Nadja wil vechten met het zwaard, paardrijden en meedenken met haar vader, koning Victor, wanneer de minister van piratenzaken langskomt. In plaats daarvan moet ze trouwen met prins Wilbert en voor altijd theedrinken en borduren. Nadja en Najib hebben een plan. Heeft Najib de moed om het plan te laten lukken? Kan Nadja haar ouders laten inzien dat zij meer kan dan borduren? Alles lijkt goed te gaan tot op een dag koning Angus van het buureiland Verburitius een deal sluit met een groep piraten.
Een oude kwestie die vraagt om wraak, een machtspel tussen twee koningen en een tweeling die hun lot willen ontlopen, maakt dit verhaal spannend tot de laatste letter.
Het boek is 22 september gelanceerd in de Verkadefabriek in Den Bosch Boeklancering Boek10!
Auteur: Fiona Hack.
In Naburia woont de Koninklijke tweeling Najib en Nadja. Najib wil wetenschapper worden in plaats van koning, terwijl Nadja wil vechten met het zwaard, paardrijden en meedenken met haar vader, koning Victor, wanneer de minister van piratenzaken langskomt. In plaats daarvan moet ze trouwen met prins Wilbert en voor altijd theedrinken en borduren. Nadja en Najib hebben een plan. Heeft Najib de moed om het plan te laten lukken? Kan Nadja haar ouders laten inzien dat zij meer kan dan borduren? Alles lijkt goed te gaan tot op een dag koning Angus van het buureiland Verburitius een deal sluit met een groep piraten.
Een oude kwestie die vraagt om wraak, een machtspel tussen twee koningen en een tweeling die hun lot willen ontlopen, maakt dit verhaal spannend tot de laatste letter.
Het boek is 22 september gelanceerd in de Verkadefabriek in Den Bosch Boeklancering Boek10!
Auteur: Fiona Hack
Door de komst van haar tweede zoon, wordt het eenvoudige bestaan van Nicole haar gezin in een klap weggevaagd.
Jesse blijkt na zijn geboorte een schisis (hazenlip) te hebben. Siem, haar man, kan dit niet accepteren en verlaat zijn gezin om carrière te maken in Bangkok. Nicoles wereld staat opnieuw op zijn kop als blijkt dat de schisis van haar zoon onderdeel is van het Cornelia de Lange syndroom, een zeldzame genetische aandoening. Het woord ‘mama’ zal zij nooit horen uit de mond van dit kind, maar zij leert de liefde te lezen in zijn ogen.
Een intense reis, naar een nieuw en liefdevol bestaan.
Monique Kroezen ( Hoorn, 1970) is moeder van vier kinderen waarvan er een meervoudig complex beperkt is. Het verhaal van haar debuutroman Anders Kind baseerde ze deels op haar eigen leven; de ontdekkingsreis met een kind dat anders is.
Beste lezer, aangenaam kennis te maken …
Jouw nieuwsgierigheid is gewekt en je hebt dit boek omgedraaid om de achterflap te lezen. Groot gelijk. Wat je in handen houdt, is een bonte verzameling ontroerende, spannende, ingetogen en uitbundige verhalen, met liefde verteld door drieëntwintig auteurs. Dit is een uit de kluiten gewassen visitekaart van een hechte groep schrijvers, die hun inspiratie en kunnen hebben samengebracht in deze bundel. Dit boek belooft ontspanning en spanning en het hele scala aan emoties daartussenin. Je krijgt verhalen voorgeschoteld die de nieuwsgierigheid prikkelen en auteurs waar je meer van wilt lezen. Allemaal hebben ze een of meerdere boeken achter hun naam staan en deze verzameling is een kennismaking met hun stijl, hun taal, hun stem.
Ga op ontdekkingstocht, laat je verrassen door deze boeiende auteurs. Dit boek is een rendez-vous, want ook voor Alice Bakker, Aloysius Keller, Anja Maas, Elly Godijn, Esmeralda van Belle, Fiona Hack, Garvin Pouw, Ingeborg van ’t Pad Bosch, Jeroen Kraakman, Johan Klein Haneveld, José van Winden, Liesbeth Jochemsen, Lieve van den Berg, Marc Kerkhofs, Monique Kroezen, Motell Rijnen, Oli Veyn, Onno-Sven Tromp, Ronald van Assen, Silvia van Gimst, Sonn Franken, Titia Muizelaar en Wil van Bree is het aangenaam kennis met jou te maken.
Aangenaam
Vijfentwintig auteurs bundelen hun krachten en lanceren de “special editie” verhalenbundel AANGENAAM. Vanaf 29 september verkrijgbaar tijdens BOEK10 SchrijfEvent
Met olifantenhuid in een bubbel
Je eigen boek is als het ware je eigen kind. Zaterdag 6 mei werd dan ook met het eerste exemplaar van mijn ‘Slapen doen we morgen weer’ mijn vierde kind geboren. Wat een euforie. Wat een heerlijk gevoel. Wat een bubbel! Een nummer 1-hit in de boeken top 10. Maar waar geen mens, als hij bij je op kraamvisite is, tussen twee happen beschuit met muisjes door zegt: ‘Dit is een afschúwelijk kind!’ is men over dit vierde kind vooral heel eerlijk. Meningen worden zonder pardon de wereld in geslingerd in keiharde sterren.
Gelukkig viel het mee. De grootste kritiek – tot nu toe – is dat het boek hier en daar wat ongeloofwaardig is, wat ik stiekem een beetje als een compliment zie. Het is immers waargebeurd versus het brein van de schrijver, SDWMW is nu eenmaal niet echt gebeurd. Thank god! Het gaat over een aanslag bij een festival, dat tijdens een concert van Ariane Grande iets soortgelijks gebeurde, nog geen twee weken na verschijnen, is al erg genoeg!
Laat ik eerlijk zijn: kritiek op je kind is niet fijn. Een beetje olifantenhuid moet je dus als schrijver wel hebben. Maar zodra je weet hoe je de minder goede beoordelingen incasseert, zit je gewoon weer lekker in je bubbel. Het moment dat je eerste vijfsterrenrecensie verschijnt, loop je minstens een uur naast je schoenen. Viersterrenrecensies voelen héérlijk en van elke driesterrenrecensie raak je geenszins ondersteboven. Nee, je bent er superblij mee. Nu ben ik in de gelukkige omstandigheid dat het daarbij bleef.
En nu?
Het moedergevoel voor mijn eigen boek is zó fijn, dat wil ik nog een keer. Sterker nog: ik wil een groot gezin. Dus op naar kind vijf! Ik moet even doorpakken en hard werken, maar dan ligt in september 2018 het volgende manuscript ‘klaar’. Vanavond mijn eerste echte researchafspraak. Heb ik me dan toch wat aangetrokken van de kritiek over geloofwaardigheid? Misschien een beetje. Maar hé: het is en blijft natuurlijk wel míjn kindje!
Alice Bakker
Aftellen …
Tijd voor een koffie. Alweer. Mijn vrouw ziet het door de vingers. Voor de zoveelste keer lees ik het draaiboek voor de komende zaterdag. Elk kwartier is aangestipt, uitgetekend, gepland. De stilte rondom me contrasteert fel met mijn innerlijk. Daar kolkt en stormt het. Zaterdag de negende is het zover, wordt mijn boek voorgesteld aan het grote publiek.
Jongens toch. Intussen zijn mijn personages onder mijn huid gekropen. Ik sla soms een praatje met ze. Ze zijn nerveus, merk ik. De laatste tijd lijken ze me te negeren, alsof ze boos zijn. Wat wil je? Eerst drongen ze zich aan me op met al hun geheimpjes en maniertjes, nu zijn ze wrokkig. Waarom? Voelen ze zich verraden, is het verlatingsangst? Ik denk aan mijn collega BOEK10-auteurs. Hoe ervaren zij deze periode? Zijn ze ook zenuwachtig? Jagen ze hun huisgenoten de gordijnen in? Mijn vrouw ziet het allemaal aan met een dát-had-je-niet-gedacht-hè blik. Iets doet me vermoeden dat ze even opgewonden is, maar ze weet het goed te verbergen, godzijdank.
Over een paar dagen naar Hoorn. Twee uur in de auto. Tijd om te acclimatiseren. Dan laat ik me leiden door het moment, houd ik mezelf voor. Dat moment is tot de minuut uitgestippeld en gepland door de uitgever. En toch, toch weet ik dat dit een dag wordt die aan elkaar hangt van toevalligheden, van onverwachte ontmoetingen, van nieuwe opportuniteiten. Ja, dat kan niet anders, want weet je … de postnatale dreigt al. Wat na zaterdag? De vingers jeuken voor een nieuw manuscript. BEET heeft me besmet, heeft iets in me wakker gemaakt. Een soort ziekte, een diarree, woordendiarree. Je krijgt er geen koorts van, alleen kramp in je vingers en nekspieren. Het is een ziekte die ik met plezier onder de leden heb. Nu zijn er nog zenuwen bijgekomen. Zaterdag … ZATERDAG!
Marc Kerkhofs
